Niets zo wisselend als het weer

Net als het weer ( soms zon en soms sneeuw)  is het vechten om te staan of staan en vechten. Zo loop ik even heerlijk in huis te hannesen en zo strompel ik weer als oude oma door de tent. Er is geen enkele regelmaat in te vinden.
Het gekke is dat ik in ieder geval mijn handen redelijkerwijs en voorzichtig kan gebruiken voor de kleine dingen. Voornamelijk de knieën zijn een issue en die heb ik toch echt nodig.
Ik mis ontspanning.. Soms raak je zo gefocust op dingen dat je niet meer lekker "gewoon" kan zitten of liggen. Je krijgt dan vreemde gedachtes als ; Had ik dat pijntje gisteren ook, ik dacht dat de pijn wat hoger zat, Goh kon ik dat gisteren ook , enzovoort..

Laatst zei iemand dat ik nu toch onderhand wel uitgerust zou moeten zijn, echter dat is niet het geval.
Kennelijk iemand die niet langere tijd achter elkaar met pijn heeft geleefd. Je gunt het niemand, maar heel af en toe komt dat duiveltje naar boven en zou ik dat soort mensen 10 minuten van mijn leven willen laten voelen. Niet eerlijk, ik weet het, echter is het frustrerend en kun je niet uitleggen wat het dan wel is.
En dus gaan we er weer voor.
Morgen is een nieuwe dag met bouwvakkers, herrie en wellicht heb ik mazzel en komen ze morgen mijn ramen vervangen. Wie zal het zeggen ?
Elke dag een nieuwe kans, een nieuw begin, een nieuwe start.

Marion