Even dimmen zeg..

Eindelijk mooi weer en behalve dat ik er alleen op het balkon van geniet, ga ik niet lopen sippen..
Mooi is mooi.
Soms moet je "gewoon" even dimmen..
De spuit heeft me welgeteld vier dagen van LA-LA land laten genieten, daarna was er weer pijn. Toch is deze niet meer zo heftig en aanwezig.
Lopen gaat moeizaam maar het is niet meer zo hevig als hiervoor.
De bloeddruk blijft wel een probleem, vooral de onderdruk die elke dag rond de 100 blijft, wat veel te hoog is.
Toch is het waar wat het plaatje me vertelt. Elke dag weer is het de kunst dat stukje magie te ontdekken en te weten dat er meer is dan dit.
Het is een kwestie van wikken en wegen, voorzichtig aan doen, en al weet ik dat ik onder druk sta, met mijn werk en de Arbo, ik heb maar 1 lichaam en dat gaat voor.
Ik besefte me na de injectie dat ik erg gespannen ben, want ik had geen pijn meer in mijn nek en schouders. Pas als je echt ontspant voel je onder wat voor druk je leeft.
Ik moet dus gewoon nog meer dimmen en rustig aan afwachten wat er op mijn pad komt.
Soms kan het zo simpel zijn. :-) ( hoor de cynische ondertoon) hahahahahaha

We moeten dimmen..zo simpel is het.. en laat dat dan de magie zijn..

Marion

en weer verder..

Na mijn superleuke verjaardag besefte ik dat ik eigenlijk meer pijn had dan ik toeliet en wilde voelen.
Maandag heb ik daarom het ziekenhuis gebeld om dit aan te geven. Gelukkig weten zij ook dat ik niet zomaar bel, dus woensdag kon ik meteen komen voor een injectie depomedrol..
Even verlichting en eindelijk sinds mensenheugenis een hele nacht geslapen zonder wakker worden.
De pijn is er wel en lopen gaat nog steeds super lastig en pijnlijk, maar ik voel het minder.
Hoewel er ook gevaren aan kleven, want omdat je minder voelt wil je meer doen, dat kan dus niet.
Vandaag dus weinig gedaan en toch genoten van even nauwelijks pijn voelen.
Geschenken zijn vaak anders dan je denkt maar dit is echt een geschenk.

Marion

Sara

Na een drukke week met mama die heeft opgeruimd en schoongemaakt, met zonen die de hele dag rond vliegen en boodschappen doen, met een heerlijke kappers beurt, is vandaag de dag om niets te doen en gewoon te genieten.
Vandaag ben ik Sara geworden..

Vreemd voel me niet anders dan anders hoor... :-)

Marion

Ik geloof het niet ..

Ik geloof het niet .. Tweezijdig op te vatten. Of Ik gelóóf het niet of ik geloof het niét ..

Deze week bezoek gehad van de wijkreumaconsulente. Zij komt kijken of je er goed mee om gaat, en of, je hulp nodig hebt.
Aangezien ik in mijn zevende maand zit, kun je ook zeggen, goh nu al ?
Echter dat zou niet eerlijk zijn, daar iedereen de hoop had dat er nu al een verbetering in zou zitten.
Wat schetst mijn verbazing. ...
Schoonmaakhulp: heb ik hard nodig, maar ik heb een inwonende zoon, dus ik krijg het niet.
Hij moet dat dan maar doen. ( of zelf een zwart werkend persoon inhuren en 40 euro betalen)
Vervoer: niet te regelen.. Er zijn geen taxi mogelijkheden of ik moet met de belbus mee..
Scootmobiel: voor een kleine betaal je 45 euro per week en hij kan wel 12 kilometer.
Of de grote: die rijd wel 20 kilometer en kost bijna het dubbele..
Ja daaaag ..
Nu is de aanvraag bij de gemeente gelegd. Misschien krijg ik hem dan wel.. Geloof ik het.. nee denk het niet.
De gezondheidszorg is niet meer..
Arme mam mag nu blijven schoonmaken.

De medicijnen slaan niet aan. Zo ver zijn we nu wel, maar ik moet nog drie weken wachten of ik weer naar andere medicijnen mag.
En zo duurt het maar voort.
Mijn gevechten om aan boodschappen te komen, het gedoe om ergens heen te gaan, de zonen af en toe te laten weten dat het zo echt niet gaat en ik niet ga smeken om hulp, het drama lopen en te proberen om op te been te blijven. De emoties lopen weer op. Het is moeilijk om vol te houden.. Moeilijker moet ik zeggen..
We blijven vechten. Moeite doen om op te staan. Iets voor elkaar te krijgen.
En nee, ik ben niet zielig, het wordt me nu alleen even heel zwaar gemaakt.

Wat volgt nog.... ??

Marion