Hoewel het heerlijk is dat de zon schijnt kan ik er weinig van genieten. Ik wil wel, maar 32 graden buiten is mij iets te veel van het goede. Daarnaast is mijn balkonnetje nu een bakoven. Niet echt geschikt voor het zonnetje.
De medicijnen werken nog steeds niet, alhoewel, dat is niet helemaal waar, een beetje wel. Door extra paracetamol te nemen kan ik iets beter uit de voeten. Je krijgt alleen steeds meer dingen die pijn gaan doen, dat is echt ( not ) vreemd. Ik heb bijvoorbeeld meer last van mijn rug, want je loopt verkeerd door het manke gedoe en daar kan mijn rug ook niets aan doen dus dat word stijver. Mijn linker enkel begint nu ook last te krijgen door dat manke Nelis gedoe. Stijve nek en pijn in de armen.. afijn zo kan ik nog wel even doorgaan.
Hetgeen ik echter het meeste last van heb is het alleen maar thuis zitten.. Na een jaar ken je ongeveer elk vlekje of dingetje dat op de muur zit. ( je zou zo gaan schilderen, als ik het kon zou ik dat als eerste doen )
Voor nu, na het bezoek van de keuringslijstjes mevrouw, kan ik niets.. Leuk om te weten.. In principe zou ik al de wia in kunnen, maar dat duurt nog een jaar. Er is geen ander werk dat ik kan doen en ook geen mogelijkheid mij ergens anders te plaatsen is er niet. Het thuiswerk is bijna niets meer. Soms wat planning en soms wat uurtjes goedkeuren maar dat is zo gedaan.
Ik maak steeds minder uren aan de pc overigens. Zelfs spelletjes doen word steeds minder leuk.
Ik ben bezig met een aanvraag voor een scootmobiel, maar dat is ook niet zo makkelijk voor elkaar te krijgen als een paar jaar geleden. Je moet aan zoveel voldoen. Dan zou ik ook graag een hogere w.c. en steunen willen. Oh ja een steun in de douche is ook handig..
Afijn de gemeentelijke molen is geen makkelijke.
Door de warmte rust je minder goed, want elke draai ben je wakker. Althans ik wel. En zelfs een simpel dekbed is zwaar in de nacht.
Je word steeds creatiever. Zo heb ik nu een Ahh braa.. via de voeten aan te doen. Haakjes krijg ik niet los of vast, dus na een paar maanden zonder bh vond ik het welletjes. Nu heb ik weer wat steun. Afdrogen doe ik vaak via de handdoek houder. Rug erlangs halen, kom je een heel eind of als het sneller moet een badjas aantrekken en laten opdrogen.
Haren kammen, nee hoor even schudden, je handen door het haar en klaar.
Voor het openen van flessen heb ik kinderen. Wil ik saus op mijn vlees, dan knijpt mijn zoon even.
Is hij er niet dan wordt het lastiger. Dan drink ik water en soms koffie. Of heb ik geen saus.. jammer maar beter voor de lijn.
Gelukkig heb ik een elektrische tandenborstel die met twee handen door de mond te sturen is.. :-) wel even oefenen.. Brood snijden hoeft niet gewoon afhappen joh..
Het is behelpen en soms erg emotioneel. Echter gelukkig kan ik nog lachen en ga ik door.
Ik schrijf wat minder omdat de handen niet altijd willen en typen is dan een belasting .
Vandaag ben ik gelukkig even in staat wat van me af te schrijven.
Het eind lijkt nog niet in zicht maar de horizon blijft zonlicht geven dus is er hoop.
Ook heb ik allemaal spreuken op de kast geschreven dus elke dag zie ik teksten die me helpen en door laten gaan.
Bijvoorbeeld Never ever give up . of the only way to make a dream come true is to wake up and live it.
Wish it, dream it do it..
Afijn liftende teksten. die ik nog wel een keer overschilder als ik weer beter ben.
Voor nu ga ik weer even plat.. dag lieverds en dank je wel voor de lieve berichtjes..
Marion
